Iconografía

lunes, 31 de diciembre de 2007

La mujer deshabitada (entonces)

Negro y color (también)
Llevo días pensando en este año impar y apenas me he dado cuenta. Seguramente porque, de los doce meses, la mitad han sido un duro, pegajoso y oscuro letargo de alquitrán. Hace un año el termómetro marcaba 39, me dolía todo. Y adentro, más. Ahí, el mercurio no lograba ni subir: el pulso quieto, asustado, deshabitada de abrazos y miradas; empachada de desprecios y soberbia. Superó a la entrada del 2006, tan negruzca... Pero todo pasa, dicen y digo. En todo este tiempo he desaparecido varias veces, he exigido casi evaporarme.
Por suerte, aquellos con los que me troncho, los que me riñen con cariño, los que me abrigan porque otros ya no están, los que me dan felicidad sin ni siquiera saberlo, los que he recuperado después de años de andar camino, los nuevos que han aparecido sin avisar, un saco de diminutos seres que me hacen mejor persona cada día (seis más una), la que no me pide palabras ni promesas y la quiero tanto, el escritor maravilloso a quién le gusta lo que escribo, el que me deja canciones en el contestador y siempre me arranca sonrisas, la que come turrón a escondidas, la que me pone de excusa para pedirse un cortado con cruasanes, la que me da latas de atún para mis ensaladas, catálogos de Avon para mis diminutos pies y consejos de tia eterna, el adolescente que me da besos con vergüenza y me llama bicho, la pareja perfecta que inspira mi alegría (les falta el perro, todo llegará), los que animáis mis paseos virtuales cada mañana, la que encontró novio y toca el piano, el que me ha rebautizado como la pititona, que me hace croquetas, que me cuida cada día, que recoge mis lágrimas con rímel...
Todo volverá a ser habitado. Por suerte. Feliz, feliz 2008.

20 comentarios:

Anónimo dijo...

Gracies a tu, x ser km ets, x existir, x fer-me somriure en akells moments dificils, i sobretot, GRÀCIES x deixar-te estimar petitona!!!
Ja sabem k pensem dels nadals, x tot i aixo, son les millors festes de nadal. T'

JC77 dijo...

Siempre hay algo a lo que agarrarse y hasta en los peores momentos encontramos el estímulo necesario para seguir luchando...

FELIZ 2008!!

Natsuki dijo...

jc, ¿no téndré por ahí un hermano/alma gemela secreto que eres tú? ;-)

Un abrazo de uvas con piel (sino no valeeeee!!!!)

:-********

Natsuki dijo...

onitsuka: tetimuuuuuuuuuuuuuu!!!!

:-******

Qae dijo...

Es lo más bonito que has escrito.

Natsuki dijo...

qae, como el título de una de las 'etiquetas' que pongo al final de las entradas, te digo: "toc, toc, toc: el corazón" ;-)

gracias por estar siempre al otro lado...

interpreta-sones dijo...

seguro que te habitas completamente muy pronto, parece que has hecho un trabajo de reconstrucción estupendo, con nuevos cimientos antizozobrantes, inmune a las aluminosis (a las más triviales por lo menos)
feliz año!!

Natsuki dijo...

raúl, ni los andamios espero que tiemblen...

;-*******

daniel78 dijo...

¿Un amable homenaje al spot CocaColero con speaker "pibe"? Que te guarde el 2008, de lo que más, lo mejor.

Thalassa dijo...

Nunca te pido nada, nunca me hace falta. Das mil millones más de lo que nunca te pediré. En la época de la crisálida y en la de la mariposa has estado, ¿qué más puedo pedir? Nunca te pediré nada.
A cualquier hora y en cualquier momento, siempre estoy para ti.
Besos de orquídea lila.

Natsuki dijo...

thalassa, dar, dar y volver a dar, porque sale de dentro, de donde todo está escondido, y es una necesidad vital y no se puede hacer otra cosa...

Un petó de papallona blava, enorme i d'ales somrients de bat a bat

:-*****

Anónimo dijo...

Qué grata bendición poder alinear de esa manera, a tantos y tantos que nos abriguen, que nos aplaudan, que nos brinden, que nos auxilien. En mi caso, ¿tristemente? no son tantos, ni por asomo, los que se adhieran a mi Compañía, ni a mi Amistad. Quizá, por mis días, se paren a visitarme, más, de los otros. De las otras. De los que me olvidan, de los que me dañan, de los que no conozco y apremian a molestar. De los que no se sinceran. De los que no hacen por mostrarse. De los violadores de humildad. Aunque reconozco, que a falta de seres, tanto diminutos como gigantes, que me rebufen por dentro, que diluyan mis ojeras... quisiera pensar que me reconforta golpearme con aquello, con aquellos, que traban mi guión. A lo mejor todo sea ¿bueno?. Lo que nos hace reír. Y también todo lo que nos haga llorar. Pero yo aún no he aprendido que es lo que más me conviene. Cada Año me desean Premios, y sin apostar por nada... Feliz Año 2008, lleno de Vida. La primera gracia reside en poder contabilizar. La segunda, es el secreto mejor guardado por cada uno de nosotros.

(Diego Loayza) Oneiros dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
(Diego Loayza) Oneiros dijo...

MUY FELIZ AÑO NUEVO (ya no taaaan nuevo) desde los meandros del cosmos virtual, admirando esas letras como siempre!

alejo dissenys dijo...

Que maco el que has escrit, i quan sentiment entremig.... Bon any!!

Anónimo dijo...

Feliz Año... por cierto, en el zodiaco chino, el 77 no es serpiente?

Natsuki dijo...

torre roja, igualmente!!
Hacía días que no te paseabas por aqui! :-D

El horóscopo chino funciona por bloques anuales pero que no van de enero a diciembre exactamente.
Por ejemplo, "Dragón" va del 31 de enero de 1976 al 17 de febrero de 1977.
Y yo nací el 23 de enero ;-)

Larita dragoncito volador!!

Un saludo con anginas incorporadas!

Natsuki dijo...

Diego, compañero de sueños, graciasssss!!!!!!!

Espero poder seguir contemplando los frutos de tu virtuoso pincel (y lápiz, y ceras...) durante este año que acaba de empezar.
Y todos los que vendrán!!!

Natsuki dijo...

alejo, sí, ha estat un any mogudet; suposo que per això les paraules surten fàcilment i desde dins, de molt a dins...

Que sigui un any ple d'objectius blaus, i que aconsegueixis tots aquells que et proposis!!!!

Natsuki dijo...

polyesterday, las veces que me regalas tus pensamientos siempre me quedo con una ceja levantada, pensativa, reconfortada la mayoría de ellas.
Mi mundo es pequeño, en ocasiones pienso que incluso diminuto en cuanto a corazones que laten junto al mío: siempre, a veces, muy de vez en cuando.
Mini-familia, amigos contados. Conocidos: bastantes más. Pero no les llamaría a las 3 de la madrugada. Y espero que ellos a mí tampoco, para qué te voy a engañar.
Pero los amigos no se eligen, van a ti, te los tropiezas y ellos contigo.
Los descubres una tarde de clase (a la que no has ido) compartiendo pasta barata en un local cutre de la Rambla de Barcelona y ya se te meten dentro. Y no salen, te habitan.
¿Reír o llorar? Forman parte de lo mismo. Lo primero para después recibir lo segundo. Y lo segundo para volver a elevar las comisuras.
Por mi parte, espero hacerte enseñar los dientes. O, como mínimo, provocar unas arruguillas bajo tus ojos. Y oír su eco.